ՆՈՐՈՒԹՅՈՒՆՆԵՐ

ՌԵԿՈՐԴՆԵՐԻ ԵՎ ՀՐԱԺԵՇՏՆԵՐԻ ՄՐՑԱՇՐՋԱՆ

Tweet

Ահա և ավարվեց Ֆորմուլա 1 առաջնության հերթական մրցաշրջանը: Տասնինը մրցափուլերի ընթացքում մենք հետևողականորեն պատմում էինք ձեզ տարբեր մրցուղիներում թեժ պայքարի, թռիչքների ու վայրէջքների, հաղթանակների և պարտությունների մասին: Այս անգամ ևս ես պատրաստվում էի ներկայացնել որակավորման և զուտ մրցավազքի վերաբերյալ ավանդական հաշվետվությունը, սակայն վերջին պահին որոշեցի պարզապես ամփոփել մրցաշրջանն ու դրա արդյունքները:

Այո, Սեբասթիան Ֆեթելը տոնեց հերթական հաղթանակը: Ամառային ընդմիջումից հետո գերմանացին ոչ մի հնարավորություն չտվեց մրցակիցներին: Մեկ մրցարշավորդի նման տոտալ առավելություն չէր գրանցվել Միխայել Շումախերի ժամանակներից: Եվ հենց այդ մասին է վկայում Սեբի ռեկորդային ցուցանիշը՝ 13 հաղթանակ մեկ մրցաշրջանի ընթացքում: Ու թեև Ֆեթելը համեստորեն նշում է, թե նախկինում և մրցափուլների քանակությունն էր ավելի քիչ, և մրցավազքները՝ այլ, սակայն պարզ է, որ նման նվաճումը կրկնելը նույնիսկ շատ դժվար կլինի: Ֆեթելը միայնակ ավելի շատ միավոր վաստակեց՝ քան Կոնստրուկտոների գավաթում երկրորդ տեղը գրաված Mercedes թիմը, որտեղ հանդես էին գալիս պիլոտների ուժեղագույն զույգերից մեկը՝ Լյուիս Հեմիլթոնն ու Նիկո Ռոսբերգը: Գայթակղություն է ծագում՝ ենթադրել, որ Red Bull-ը կարող էր նույնիսկ հրաժարվել Մարկ Ուեբերի ծառայություններից և միևնույն է կնվաճեր երկու տիտղոսն էլ: Սակայն պետք չէ մոռանալ, որ ավստրալացին պարբերաբար հայտնվում էր մրցանակային բարձր տեղերում և դրանով իսկ զրկում մրցակիցներին լավ արդյունքներից: Պետք է նշել նաև, որ նրա մոտիվացիան չնվազեց նույնիսկ այն բանից հետո, երբ հայտարարվեց, որ Մարկը վերջին մրցաշրջանն է անցկացնում Ֆորմուլա 1-ում: Նույնիսկ վերջին ասիական մրցափուլերում տեխնիկական անախորժություններից հետո Ուեբերը պայքարում էր՝ մեկ անգամ նվաճելով փոուլը: Սան-Պաուլուի մրցավազքից հետո Մարկը վերադարձի շրջանին հանեց սաղավարտը՝ ողջունելով հավաքաված հանդիսատեսներին: Անսովոր էր մրցուղում տեսնել առանց սաղավարտի մրցարշավորդի, սակայն սա գեղեցիկ ժեստ էր՝ ուղղված երկրպագուներին: Մարկն իրոք իրավունք ուներ ազնվորեն և բաց ճակատով նայել այսքան տարիների ընթացքում իրեն երկրպագած տասնյակ հազարավոր մարդկանց երեսին: Անմիջապես մրցանակաբաշխությունից առաջ մի հետաքրքիր դրվագի ականատես եղանք, երբ հաղթողները սպասում էին պոդիում բարձրանալու պաշտոնական թույլատրությանը:  Կանգանծ էին Քրիստիան Հորները, Սեբասթիան Ֆեթելը, Ուեբբերն ու Ֆերնանդո Ալոնսոն: Մարկը ցուցադրաբար շփվում էր միայն իսպանացու հետ, և դա աննկատ չմնաց բազում լրագրողների աչքերից: Ավելի ուշ Ուեբերը խոստովանեց, որ իրեն իրոք ավելի հաճելի էր շփվել Ալոնսոյի հետ, քան թիմակցի, ում հետ հարաբերությունները վաղուց արդեն փչացած էին: Վստահորեն կարելի է ասել, որ դա այն պատճառներից մեկն էր, որոնք ստիպեցին վստրալացուն հեռանալ Ֆորմուլա 1-ից: Բոլորը չեն, որ կարող են համակերպվել "մեծն երկրորդի” կարգավիճակի հետ:  

Կիրակի ավարտվեց ևս մեկ դարաշրջան՝ Ֆելիպե Մասսան վերջին անգամ Ferrari-ի կազմում հանդես եկավ հարազատ մրցուղու վրա: Համատեղ աշխատանքի երկար պատմությունը մոտեցավ ավարտին: Տանսհինգ փոուլ, տասնմեկ հաղթանակ և 2008թ. բրազիլական Գրան-Պրիի հիշարժան ավարտը, երբ արդեն Ֆելիպեին բաժին հասնող չեմպիոնական տիտղոսը բառացիորեն վերջին շրջանի վերջին շրջադարձում անցավ Լյուիս Հեմիլթոնին: Այնուհետ եղավ Հունգարորինգում ստացած վնասվածքը, երբ Ռուբենս Բարիկելլոյի մեքենայից պոկված զասպանակի կտորը հարվածեց Մասսայի գլխին և միայն հրաշքով չզրկեց նրան տեսողությունից:  Ֆելիպեն հաղթահարեց և այս դժվարությունը և կարողցավ վերադարձից հետո մի քանի փայլուն մրցավազք անցկացնել: Սակայն Մարանելլոյում չէին հաղթել՝ սկսած 2007թ. և որոշեցին թիմ վերադարձնել հենց այն մարդուն, ով պարգևել էր Սկուդերիային այդ վերջին հաղթանակը:  Որքանով կկարողանան համագործակցել Ալոնսոն և Ռայկկոնենը՝ ցույց կտա ժամանակը: Ալոնսոն այս տարի լավագույնն էր "մնացածներից”՝ քամելով առավելագույնը որ այնքան հաջողված բոլիդից: Անկասկած՝ նա էլ է հաղթանակների սով զգում, և խոսքը ոչ այնքան առանձին Գրան-Պրիներում հաղթելու մասին չէ՝ այլ անհատական հաշվարկում  տիտղոսի: Ռայկկոնեն-Ալոնսո զույգը  թույլ կտա Ferrari-ին պայքարել թիմային հաշվարկում, սակայն նրանք նաև միավորներ կխլեն միմյանցից, ինչը կարող է բերել 2007թ. իրավիճակի կրկնությանը, երբ Ալոնսոն չկարողացավ հարմրավել McLaren-ում:

Ի դեպ, հենց Ուոկինգը ներկայացնող թիմը կարելի է համարել 2013թ. "տարվա հիասթափություն”: McLaren-ում որոեշեցին դիմել ռիսկի՝ ստեղծելով բոլորովին նոր մեքենա, այն դեպքում, երբ անցած մրցաշրջանի ավարտին նրանց տրամադրության տակ էր ամենաարագ բոլիդը, և պետք էր պարզապես զարգացնել այն, ինչպես արեցին մրցակիցները:   Սակայն նույնիսկ վատթարագույն իրավիճակներում արագորեն վերականգնվելու առասպելական դարձաց ունակությունը այս տարի չօգնեց թիմին: Սա առաջին մրցաշրջանն էր՝ սկսած 1980 թ.-ից, որի ընթացքում McLaren-ի և ոչ մի մրցարշավորդ չկարողացավ բարձրանալ պատվո պատվանդանին: Միևնույն ժամանակ Սան-Պաուլուի մրցավազքը լավագույնն էր թիմի համար: Ջենսոն Բաթոնն ու Սերխիո Պերեսը չափազանց վատ որակավորումից հետո կարողացան նվաճել համապատասխանաբար 4-րդ և 6-րդ տեղերը: Նման իրավիճակում թիմի հպարտության առարկան կարող է դառնալ այն փաստը, որ այն դարձավ Ֆորմուլա 1-ի պատմության մեջ առաջին թիմը, որի երկու մրցարշավորդներն էլ որակավորվել են բոլոր մրցափուլերում անխտիր:  Երկուսով Ջենսոնն ու Չեկոն անցան 11488 կմ, ինչը կազմում է բոլոր մրցուղիների ընդհանուր տարածության 99.17%-ը՝ գերազանցելով 2008թ. BMW-Sauber թիմի սահմանած ցուցանիաշը: Հետաքրքիր է, որ Բաթոնը սահմանեց նաև անձնական ռեկորդ՝ դառնալով առաջին բրիտանացին, ով հատեց 247 մրցափուլի սահմանը: Մինչ այս այդ նվաճումը պատկանում էր Դևիդ Քուլտհարդին: 

Նույնիսկ երկրորդ էշելոնի թիմերը մրցաշրջանի ավարտից հետո ուրախության առիթներ գտան: Այսպես Marussia թիմին առաջին անգամ հաջողվեց բարձրանալ վերջին հորիզոնականից, և հիմա այն կարող է ակնկալել զգալի դրամական բոնուսներ առաջնության կազմակերպիչներից: Իսկ թիմի անդամ Մաքս Չիլթոնը տոնում էր իր անձնական նվաճումը՝ 100%-ոց արդյունք 19 մրցափուլերում: Իրոք սա կարելի է հիանալի ցուցանիշ համարել առաջնության նորեկի համար: 

Ֆորմուլա 1-ը որոշակի դադար է վերցնում, սակայն կյանքը ավտոսպորտում ամբողջությամբ կանգ չի առնում: Օրինակ, մենք դեռևս չգիտենք հաջորդ տարվա բոլոր մասնակցիների անունները: Այնպես որ, կշարունակենք միասին հետևել ավտոսպորտի թագուհու զարգացումներին: